(inaczej insulinoniezależna), jeden z typów cukrzycy, którego główną cechą jest zmniejszona wrażliwość tkanek na insulinę (tzw. insulinooporność) wynikająca często z otyłości lub innych zaburzeń hormonalnych (np. zespołu policystycznych jajników). W odróżnieniu od cukrzycy typu I jej przyczyną nie jest rzeczywisty brak insuliny, w przebiegu cukrzycy typu II nie następuje zniszczenie komórek beta trzustki produkującej insulinę. Cukrzyca typu II stanowi około 90% wszystkich przypadków cukrzycy. Ten rodzaj cukrzycy bywa bezobjawowy lub objawy nie są jednoznaczne (należą do nich np. częstomocz, wzmożone pragnienie, lekko podwyższone stężenie glukozy we krwi), dlatego diagnoza często jest opóźniona. Występuje zazwyczaj po 50 roku życia, choć coraz częściej rozwija się także u dzieci i młodych osób, jako następstwo nieprawidłowo skomponowanej diety ze zbyt wysoką zawartością węglowodanów prostych. Zastosowane leczenie skupia się na wprowadzeniu prawidłowej diety, leków obniżających stężenie glukozy we krwi lub, w przypadku rozwiniętej cukrzycy typu II, insuliny podawanej bezpośrednio do krwioobiegu.